Maart 2018
Pijn! Zo’n zeurende pijn in mijn linkerzij. Ik probeer het te negeren want ik sta in de kerk met nicht, haar twee kinderen en mijn dochter te genieten van de gospel. Heb het gevoel dat de preek op deze prachtige zondagochtend echt aan mij gericht is, dus ik luister aandachtig en geniet van de liedjes die worden gezongen.Vanochtend werd ik wakker met en had de drang om te ‘worshippen’ dus belde ik mijn nicht om te vragen of mijn dochter en ik haar en haar kinderen mochten vergezellen naar de kerk. Het is mijn tweede keer hier in de kerk. Mijn nicht komt er elke zondag.

Wow, een verblindende pijnscheut in mijn linkerzij. Gewoon vanuit het niets, ik klap er dubbel van. De dienst is net afgelopen en we staan nog na te praten met een paar zusters uit de kerk. We moeten nu weg want de pijn wenst niet langer genegeerd te worden en mijn hele lichaam reageert erop. Kippenvel, ik heb kippenvel en de rillingen lopen over mijn rug. Ik heb het zo koud, me knieen begeven het bijna van de pijn. Ik fluister in het oor van mijn nicht dat het niet goed gaat. Ik heb pijn en wil naar huis. “Prima” zegt zij, “je ziet bijna bleek”, aparte statement want met mijn melanin zit het wel goed.. Haar opmerking geeft wel een indicatie dat het heel duidelijk is dat er iets niet goed gaat binnen in mij.

Ik kan de trap van de kerk bijna niet af zo zwak voel ik mij. De pijn komt nu in snelle vlagen over mij heen, ik kan de rillingen ook niet meer tegenhouden en begin gewoon te trillen. Dikke zweetdruppels op mijn voorhoofd en boven mijn lippen. Er is iets goed mis. Raar hoe dat zo loopt, van een zeurderige pijn dat eigenlijk meer vervelend was dan pijnlijk naar een oogverblindende steken in mijn zij die mij bijna de adem ontnemen. Ik kan niet eens meer de auto naar huis rijden, mijn nicht neemt mijn plaats in achter het stuur en rijdt regelrecht naar het ziekenhuis. De kinderen zitten op de achterbank een beetje zorgelijk voor zich uit te staren. “Wat is er met mijn moeder” hoor ik mijn dochter nog vragen.

Gelukkig is het ziekenhuis niet ver van de kerk. Ik hoef niet lang te wachten. Ik word vrijwel meteen naar een kamer gebracht door de verpleegster, waar ik word gevraagd om mij van mijn kleding vanaf mijn middel te ontdoen. De arts komt binnen en na een korte introductie en een paar vragen wordt er een echo afgenomen.“Ja, een zwangerschap” …..
“U was zwanger wist u dat?” Maar de baby zit niet in de baarmoeder, de baby zit vast in uw eileider en die is gebarsten.” “We zullen u moeten opnemen en u zal geopereerd moeten worden”.

“Pardon! Zwanger? Buiten de baarmoeder? Gebarsten? Opereren? Wat zegt u? “Sorry hoor, maar zou u dat even voor mij kunnen herhalen, ik heb niet alles goed kunnen volgen.”

Vervolgens wordt alles weer aan mij uitgelegd op een veel rustigere tempo. Het komt binnen, alweer een miskraam, de 4e in bijna 1,5 jaar tijd. Verschrikkelijk, pijnlijk, beangstigend dit zijn drie gevoelens die heel sterk heersten bij mij in dat kamertje. Ik gun mezelf even een paar minuten voordat ik weer mijn Super Woman masker op zet en de arts vraag wanneer deze operatie plaats zal vinden. “Het liefst vandaag nog, we gaan een kamer voor u klaarmaken, u wordt zo opgehaald.” Ik werd uiteindelijk pas de volgende dag in de avond geopereerd.

Oktober 2019
Daar is ze dan, onze prachtige wonder. Ze is zo sterk al, zo vrolijk en ze kijkt zo wijs uit haar ogen. Onze Rainbow baby, na al die zwangerschappen die niet mochten doorzetten is zij echt een geschenk. Elke ochtend is het weer een verrassing dat ik haar mama mag zijn. Dat ze mij zo diep in de ogen aankijkt en haar kleine vingertjes om de mijne vouwt. Ze geeft de lekkerste knuffels, ik wil haar het liefst niet meer loslaten. Ik weet dat alle mama’s zeggen dat hun kindje de allerliefste en allermooiste is, maar in mijn geval is dat echt waar. Ze heeft het gezichtje van haar grote zus gekopieerd. Maar evengoed is zij haar eigen persoon. Een rainbow baby is een baby die geboren wordt na een miskraam. Deze zwangerschap ging heel goed, geen klachten. Heel vrolijk en wel doorging ik alle tekenen van ochtendmisselijkheid en rugklachten, zolang je maar blijft leven zei ik dan tegen de baby in mijn buik. Mag eigenlijk wel zeggen dat ik heel erg heb genoten van mijn zwangerschap. Ik was zo groot als een flat, waggelde geloof ik al bij 5 maanden zwangerschap, maar dat mocht de pret niet derven. Ik ben zwanger en mijn baby groeit goed.

Ik weet niet hoe anderen het ervaren, ik weet ook niet of het is omdat ik meerdere miskramen heb gehad maar met haar ben ik extra voorzichtig. Het is eigenlijk bijna angstig te noemen, ik ben bang. Nu ze geboren is ben ik constant bang dat er iets gaat gebeuren waardoor ik niet meer mag genieten van haar knuffels, haar schatterlach en haar wijze ogen. Ik ben zo bang dat het eigenlijk gewoon eng is. Ik probeer te genieten van mijn meisje maar betrap mezelf erop dat ik alles probeer te onthouden, de precieze kleur van haar ogen, de vorm van haar lippen, haar haargrens, de lengte van haar vingers en tenen, waar zitten haar moedervlekken etc.

Mijn goede voornemen is om van mijn angst af te komen en oprecht te genieten van mijn prinsesje. Haar alle liefde te geven die ze verdiend en haar te blijven knuffelen.

DFB